Denk zelf maar aan die keren dat je in een klein, slecht bezocht zaaltje een band enorm van leer ziet trekken. Je gaat uit je dak en vraagt je tegelijkertijd af waarom deze groep nog niet opgepikt is door de grote labels. Of dat optreden van die zangeres ergens achteraf op een festivalletje, op een onmogelijk vroeg tijdstip.

Staan anderen nog te douchen of te ontbijten, en ben jij getuige van een wonderschoon optreden. Waarna je gek genoeg nooit meer iets van haar hoort, terwijl je tijdens de set al je vrienden berichtjes hebt gestuurd dat je, samen met slechts weinig getuigen, een nieuwe sensatie hebt ontdekt. Dat overkomt elke muziekliefhebber aan de lopende band, al zullen weinigen dat toegeven.

En toch is het die passie die ons drijft. Omdat er, al die keren dat je denkt een muzikale ontdekking gedaan te hebben, ook vele ervaringen bij zijn dat je het bij het rechte eind hebt. Dat leidt dikwijls tot sterke verhalen. Hoeveel mensen roepen niet dat ze Nirvana nog gezien hebben, in 1991 in Rotterdam?

Als je ze moet geloven, waren er 100.000 mensen bij dat optreden – en die passen bij lange na niet in dat gebouw. Maar er wáren dus wel mensen bij dat optreden. En sommigen vonden het nog goed ook. En daar gaat het om. Niet alleen bij optredens; nee, de hele dag. We zijn altijd op zoek, als muzikale ontdekkingsreizigers. Het zit in ons bloed. Muziek als eerste levensbehoefte. Vandaar Ramp Records.